Hey!
In één van de lessen RZL kregen we de film ‘Oscar et la dame Rose’ te zien. De film
gaat over Oscar, een jongen die kanker heeft. In het ziekenhuis doen ze er
alles aan om hen te laten leven. Zijn ouders durven Oscar niet onder ogen te
komen want ze hebben het er te moeilijk mee. De dokter is net hetzelfde, hij
durft er niet over te praten met Oscar. Op een dag hoort Oscar stiekem dat hij
gaat sterven. Hij is ervan kapot en sluit iedereen en alles uit.
Om je een beetje een idee van de film te geven, zal ik die
even kort samenvatten. Als Oscar aan het ravotten is in de gang loopt hij tegen
een dame die pizza’s maakt. Die dame scheldt hem uit voor al wat schoon is.
Oscar is zeer overdonderd, maar toch is zij de enige waar hij nog wil tegen
praten. La dame Rose komt hem dagelijks bezoeken en vertelt hem dat hij in 12
dagen moet leven. Elke dag staat voor 10 jaar. Die 12 dagen waren de beste
momenten van zijn leven. Om verder te weten hoe het gaat, zal je de film moeten
bekijken. Dit is de trailer.
Als ik mijn mening van film in 3 woorden moet beschrijven
dan kies ik voor begrip, emotioneel en prachtig. Ik koos voor begrip omdat ik
dat ook heb voor de persoon die film gemaakt heeft. De manier hoe hij het
onderwerp aanpakt is niet alledaags, maar toch heel mooi. Emotioneel, het is en
blijft een moeilijk onderwerp en zeker
als het je er in jouw leven ook al mee geconfronteerd werd. Prachtig omschrijft
gewoon de hele film. Keer op keer doet de film je verrassen.
De film wordt langzaamaan opgebouwd. Natuurlijk zijn er
dingen die je herkent en dingen waarvan je denkt ‘Oei, nee.’ Wat ik herken is bijvoorbeeld
dat mensen zich sterker voor doen dan ze zijn en dan plots een breekpunt
bereiken. Rose had een hekel aan ziekenhuizen en zei altijd dat ze er ging zijn
voor Oscar. Aan haar familie vertelde ze dat de jongen niets voor haar betekende.
Toch op een avond klapte zich dicht. Ze begon stevig te huilen omdat ze het
eventjes niet zag zitten. En ja zoals je wel al weet ben ik ook zo. Ik doe me
voor als iemand die alles aankan, tot dat ene momentje..
Er zijn drie scènes die ik steeds zal zien als ik de naam
van de film hoor. Dit zijn de scènes op een rijtje. In het ziekenhuis stort
Rose haar hart uit bij Oscar. De reactie van Oscar was heel teder. Hij zei: ‘Ik
zal je adopteren, zodat je je weer gelukkig voelt.’ Dit vond ik een heel teder
moment hij laat je voelen alsof je iets betekent. Ik ben ook zo iemand die zich
speciaal wil voelen. Wie wil dit niet? Ik ben er zeker van dat jij dat ook
wilt.
De derde scène die ik onthoud is niet echt positief. Het is
de moment waar de moeder zegt dat ze haar zoon niet meer wil zien voor de
moment. Welke moeder kan dit nu zeggen over haar zoon? En zeker in zo’n
omstandigheden? Ik kan het niet en zit dan ook vol ongeloof voor dat moment. Ik
vind nog altijd dat je als moeder er moet zijn voor je kind. Zelf ben ik
opgegroeid met een heel open relatie tussen ik en mijn ouders. Ik hoop dan ook later
hetzelfde te hebben met mijn kinderen.
Zoals ik zei, kan ik me totaal niet plaatsen in de manier
hoe de ouders omgaan met Oscar. Zelf wordt ik thuis met heel veel liefde
behandeld en kan me dan ook niet voorstellen hoe het is om zo’n afstandelijke ouders
te hebben. Ik denk ook als kind dat het juist belangrijk is dat je ouders er
nog steeds zijn voor jou..
De regisseur wil ons duidelijk maken dat kinderen veel meer
begrijpen dan we denken. We zeggen vaak het zijn nog maar kinderen, maar ze
kunnen meer dan we denken. Hij maakt ons ook duidelijk dat niet iedere ouder
sterk genoeg is om dingen onder ogen te komen en buitenstaanders juist wel. Hij
maakt ons ook duidelijk dat we een persoon met een bepaalde ziekte hen nog de
beste tijd van hun leven moeten bezorgen.
Zijn visie komt vaak overeen met de mijne, zoals de relatie
tussen Oscar en Rose. Die is prachtig voorgesteld. Het toont aan dat echte
vriendschap nog bestaat en dat we er alles zullen aandoen om die te behouden. De
manier van lijden is ook mooi voorgesteld. Het werd niet te rooskleurig
voorgesteld. Kanker is en blijft een ziekte die pijn doet.
Ik kan me totaal niet plaatsen in de visie over God. Oscar
schrijft brieven naar God, die Rose dan met een ballon in de lucht loslaat.
Waarom naar God? Waarom niet naar een bestaand persoon? Dit komt waarschijnlijk
ook omdat ik niet echt geloof in God.
Als ik van jou was, zou ik de film zeker en vast eens
bekijken. Je zal versteld staan van hoe zo een onderwerp, zo mooi verfilmd kan
worden.
Vele groetjes
Joke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten